آخرین مبارزه برای شکستن طلسم 29 ساله، از آنفیلد تا آنفیلد - تور کیش

نسیمی آغاز به وزیدن کرده، زمزمه های بسیاری به گوش می رسد، موج های رودخانه مرسی با بی تابی می خروشد، لیوربرد با دلواپسی بیش از هر زمان دیگری یک چشمش را به آنجا و چشم دیگری را به فالمر (ورزشگاه خانگی تیم برایتون) دوخته و قدم های روزگار با تلواسه و سراسیمگی به سوی عصر یکشنبه گام بر می دارند، به مرسی ساید، به لیورپول، به آنفیلد، به سرزمین معجزه ها، به سرزمین خاطره ها، به سایه روشن های دژی که 141 سال با اشک ها یا لبخندهایش آسمانش را نقاشی می کرد، به شکوه و عظمت سرود شما هیچگاه تنها قدم نخواهید زد که پژواک مرهم روزهای سرد جنگ جهانی اول، ترانه بیتلزها و سال ها بعد نفس مسیحایی پسران لیوربرد می شد، پسران قرمز پوش، پسران آنفیلد… آنفیلدی که بیل شنکلی افسانه ای در ستایشش گفت: اینجا جایی است که خاطره جوانانمان، کسانی که برایمان بازی کردند به یادگار می ماند و همچنین خاطره رقیبانی که آنها در مقابلشان بازی می کنند.

سه شنبه، آنفیلد: پیش به سوی ششمین جام

هم روزهای خوب هست و هم روزهای بد… مهم این است وقتی که طوفان در اطرافت وجود دارد چطور سرت را بالا بگیری و چطور وقتی که دیگران به تو تردید دارند، برای باورت بجنگی. اینها دلایلی هستند که تو مشتاقی به دگرگونی، به هفته، به طوفان خاتمه بدهی. این تیمی است که ما همیشه ستایشش می کنیم.

پیش از عصر یکشنبه، 16 روز پرماجرا، سخت و البته پرفروغ برای قرمزها سپری شد، روزهایی که تک تک دقایقش تا ابد و نهایت در حافظه قلب فوتبال دوستان و به ویژه دوستداران لیورپول، مانا و ماندگار خواهد ماند. حکایت آن 16 روز از آنجایی آغاز شد که آنها پس از پیروزی برابر کاردیف سیتی و هادرزفیلد، باید در چهارشنبه شب به مصاف بارسلونا در لیگ قهرمانان می رفتند.

به نبردی که با تلخی شکست سه بر هیچ برابر آبی و اناری ها به اتمام رسید. پس از این شکست تلخ کمتر از سه روز بعد آنها مهمان نیوکاسل رافا بنیتز در سنت جیمزپارک شدند، به تیمی که در خانه اش ترسناک است، به تیمی که آخرین شکست سیتیزنها در لیگ برتر را به آنها تحمیل کرده بود.

قرمزها آن بازی را هم به سختی و با گل دقایق خاتمهی با پیروزی پشت سر گذاشتند تا تمام نگاه ها به بازی دوشنبه شب بین لسترسیتی و منچسترسیتی در اتحاد، معطوف شود. به بازی که آخرین بارقه های آنها برای امتیاز از دست دادن سیتزینها بود؛ اما سیتی بار دیگر نیز بر حریفش چیره شد. آن هم با شوت بسیار زیبای مدافع کهنه کارش که از آخرین شوتش از خارج از محوطه جریمه به سمت چارچوب 6 و آخرین گلش از این منطقه 12 سال می گذشت؛ ونسان کمپانی در حالی سیتی را به سه امتیاز حیات بخش رساند که فریادهای هم تیمی هایش در گوش هایش طنین می انداخت که می گفتند شوت نکن!؛ اما او شوت زد و شوت او امیدهای لیورپولی ها برای خاتمه دادن به نفرین 29 ساله را، کمرنگ و کمرنگ تر کرد. بدین ترتیب، شرایط برای قرمزها به خوبی پیش نمی رفت و با این اوصاف نیز آنها باید به مصاف بارسلونا می رفتند، با سه گل خورده در خانه حریف و با غیاب ستارگان سرشناسشان، بدون صلاح، بدون فیرمینو و بدون نبی کیتایی که به تازگی اوج گرفته بود.

بال های لیوربرد شکسته و خسته به نظر می رسید، خسته تر از هر زمان دیگری، گویا تنها یک نیروی ماورایی می توانست او را از این مهلکه نجات دهد، نیرویی که جیمز میلنر، پیش از بازی، به خوبی آن را می دانست: اگر فقط یک جایی باشد که ما بتوانیم کاری کنیم، قطعاً آنجا آنفیلد است. بلی، نیروی آنفیلد؛ آنفیلدی که در آن شب جادویی، با یک نام گره خورد، همانطور که خوزه مورینیو در ستایشش، پس از بازی گفت: آنفیلد یکی از جاهایی است که غیرممکن را ممکن می کند. برای من این Remontada (کامبک) با یک نام گره خورده- یورگن. این موضوع درباره تاکتیک یا فلسفه نیست، بلکه در مورد قلب و روح است. حق با آقای خاص بود، فقط قدرت شگفت انگیز قلب و روح است که می تواند هر ناممکنی را ممکن سازد، و آن را می توان در صحبتی که کلوپ پیش از بازی برای پسرانش ایراد کرد، دریافت؛ کلامی که واژه های بالدارش می توانkn به مرزهای قلمرو هرقلبی پرواز و آن را تسخیر کنند من به کلوپ تبریک می گویم دژان لوورن اضافه می کند قبل از بازی او یک سخنرانی فوق العاده ای کرد. یک چیز باشکوه و من فکر می کنم او توانست روحیه ما را بسیار بالا ببرد. صحبتهایش فقط این بود باور داشته باشید! این را در ذهنتان نگه دارید که ما می توانیم آن را انجام دهیم.

این چیزی بود که قبلاً هرگز مانند آن را نشنیده بودیم. خاتمه بازی آغاز شد و در همان دقایق ابتدایی بازی لیورپول توسط دیووک اوریگی در دقیقه 7 به گل رسید. گلی که نوید یک حماسه را می داد. نیمه اول با همین نتیجه تمام شد. اما اتفاق نگران کننده ای در آغاز نیمه دوم، دوباره اضطراب و دلشوره را مهمان قلب های لیورپولی ها می کرد، اندی رابرتسون مدافع چپ و درخشان تیم به دلیل مصدومیت با جینی واینالدوم تعویض شد. جیمز میلنر به پست او آمد و واینالدوم هم جای میلنر را در میانه زمین پر کرد. با آمدن واینالدوم، گویی دست تقدیر بار دیگر یکی از غافلگیرکننده ترین سکانس های سناریواش را قلم زد.

مرد هلندی که بنا نبود به این زودی وارد میدان شود با دوگلی که در دقایق 54 و 56 به ثمر رساند، هم ناجی تیمش شد و هم خاطره شیرین یک معجزه دیگر را در اذهان هواداران لیورپول تداعی کرد؛ در 25 می 2005 در فینال لیگ قهرمانان اروپا، در ورزشگاه المپیک آتاتورک استانبول، درحالیکه قرمزها نیمه اول را با نتیجه سه بر صفر به آث میلان واگذار کرده بودند، در دقایق 54 و 56 (جالب است ولادیمر اسمیچر که در این دقیقه گل دوم لیورپول را به ثمر رساند نیز به عنوان یک تعویض اجباری پس از مصدومیت هری کیول در نیمه اول، وارد زمین شده بود) دو گل خورده را جبران کردند تا در دقیقه 60، با زدن گل سوم، یکی از شگفت انگیزترین کامبک های تاریخ فوتبال اروپا بیافرینند، کامبکی که پس از آن شب اسرارآمیز از آن به عنوان معجزه استانبول یاد می شود.

در ادامه، پس از گل سوم، بازی آرام و متعادل تر از قبل پیش می رفت تا که در دقیقه 79 و با غفلت مدافعان بارسلونا و هشیاری آرنولد در ضربه کرنر و ارسال او برای اوریگی لیورپول به گل چهارمش رسید تا سیر این معجزه تکامل یابد. بلی، ترنت الکساندر آرنولد، مدافع راست و جوان (20 ساله) لیورپول که پانزدهمین پاس گلش را در 38 بازی اخیرش می داد و دیووک اوریگی که گل پیروزی تیمش را می زد، جوان 24 ساله بلژیکی که که در طول دو فصل اخیر به یک بازیکن طرد شده در لیورپول تبدیل شده بود، بازیکنی که در ژانویه شایعه خروجش از باشگاه به گوش می رسید و خروجش در انتهای این فصل محتمل تر از پیش شده شده بود، توانست یکی دیگر از مهمترین گلهای خودش و لیورپول را در این فصل به ثمر برساند تا با دوگلش در این بازی و دو گل حیاتی اش در دقایق خاتمهی لیگ برتر برابر اورتون و نیوکاسل بدل به یکی از تابناک ترین نام های این فصل لیورپول شود.

بازی به اتمام رسید و در نمایی غرور برانگیز و باشکوه، کل اعضا، کادر فنی، مربیان و بازیکنان تیم مقابل هواداران ایستادند تا تمامی لیورپولی ها حاضر در آنفیلد، ایستاده و یک دل و یک صدا سرود شما هیچگاه تنها قدم نخواهید زد را بر پیکره آنفیلد طنین بیاندازند. در این بین، تصویر دیگری نیز چشم نوازی می کرد، تصویری که به هیبت صعود قرمزها به فینال لیگ قهرمانان اروپا، وقار بیشتری می داد. آن تصویر، بلوزی بود که محمد صلاح ستاره مصدوم تیم پیش از بازی بر تنش کرده بود، بلوزی که بر رویش نوشته شده بود هرگز تسلیم نشو.

یکشنبه، آنفیلد: آخرین مبارزه برای شکستن طلسم 29 ساله

برای دیگران این ورزش است اما برای ما این یک راه زندگیست. در بخشی از کتاب ارباب حلقه ها: بازگشت پادشاه، زمانیکه سرزمین گوندور توسط دشمنان محاصره شده و به ورطه نابودی رفته، در این حین، پپین یکی از شخصیت های مهم کتاب، از گاندولف می پرسد که برای موفقیت و نجات فرودو امیدی هست؟ و گاندولف در پاسخ به پپین می گوید هیچ وقت امید زیادی نبود. به قول آنها فقط یک جور امید احمقانه.

یکشنبه، ماجراجویی سمپاتیک و شورانگیز قرمزها به سی و هشتمین سکانسش می رسد، به آخرین سکانس از با شکوه ترین نمایش آنها در تاریخ لیگ برتر، به نمایشی که قرمزها در سی و هفت سکانس با 94 امتیاز، هنوز هم رؤیا و سودای قهرمانی را در سرشان می گذرانند! قهرمانی که سرنوشتش دیگر دستان خودشان نیست بلکه هفته هاست که در دستان قدرتمند رقیب منچستریشان افتاده، رقیبی که با یک پیروزی خفیف هم می تواند باردیگر به جام قهرمانی چنگ بزند و درازای حسرت لیورپولی ها را به 30 سال بکشاند. اگر چه این به معنای خاتمه جهان نیست، همانطور که اخیراً ویرجیل فن دایک، ستاره هلندی قرمزها گفته ما تلاش می کنیم که سه امتیاز را بدست آوریم. اگر این کار را کنیم، درواقع کاری را انجام داده ایم که می توانستیم انجام دهیم و خواهیم دید که چه اتفاقی در برایتون خواهد افتاد. اگر اتفاقی بیافتد که می افتد و ما تأثیری بر روی آن نداریم؛ هرچیزی هنوز ممکن است که پیش بیاید. اگر آن اتفاق نیافتد این به معنای خاتمه جهان نیست. این تازه یک آغاز است. در این روز، لیورپول میزبان ولورهمپتون خواهد بود.

تیمی که یکی از بهترین فصول سالهای حضورش در لیگ برتر را در این چند دهه اخیر سپری کرده، تیمی که توانسته تا اینجای فصل 16 امتیاز از تاپ سیکس کسب کند و هر چهارفینالیست حاضر در دو تورنمنت اروپایی را حداقل یک بار شکست دهد (البته آنها لیورپول را در اف ای کاپ شکست دادند). قطعاً شکست ولورهمپتون نونو اسپریتو، کارساده ای نیست و قرمزها به خوبی آن را می دانند.در سوی دیگر، منچسترسیتی در فالمر (ورزشگاه خانگی برایتون) به خانه برایتون خواهد رفت.

تیمی که هفته گذشته پس از شکست کاردیف سیتی برابر کریستال پالاس از خطر سقوط گریخت تا با خیالی آسوده، در خانه میزبان سیتیزنها شود و شاید با تعیین سرنوشت قهرمان این فصل از لیگ برتر نامش را بیش از پیش بر سرزبانها بیاندازد. با این تفاسیر، احتمالاً آنچه که لیورپول را می تواند به لغزش سیتی امیدوار کند، در چند قاب قرار می گیرد:

1- بازی خارج از خانه تیم سیتی برابر برایتون و قرار دریافت مقابل هواداران تیم رقیب 2- شکست برایتون در نیمه نهایی اف ای کاپ برابر سیتی و حس انتقام و تلافی آن شکست در این بازی 3- کریس هاتن، سرمربی برایتون، آخرین سرمربی است که توانسته منچسترسیتی را در بازی خاتمهی لیگ شکست دهد؛ آن هم در فصل 2013-2012 و بر روی نیمکت نورویچ سیتی 4- صحبت های پاسکال گراس هافبک برایتون من حرفه ای هستم و می خواهم هر بازی را ببرم. کلوپ سزاوار بردن این جام هست چونکه لیورپول در بالاترین سطح فوتبال، بازی کرده است. ما تمام تلاشمان را خواهیم کرد که مقابل سیتی امتیازی بگیریم.شما هرگز تنها قدم نخواهید زدحتی اگر امید قرمزها از جنس همان امیدی که گاندولف می گفت باشد، بازهم نامش امید است، ولو یک امید احمقانه.

امیدی که پیش درآمد هر معجزه ایست و بزرگترین بهانه برای جنگیدن تا آخرین ثانیه، تا آخرین قدم، تا آخرین نفس. امیدی که در میان بازیگوشی های موج های رودخانه مرسی تاب می خورَد و بر فرازش روح شنکلی و پیزلی را می بیند که بر پشت لیوربرد نشسته اند و با لبخندی بر لب، در سینه آسمان آنفیلد پرواز می کنند تا از آنجا ناظر حماسه دیگری از فرزندان محبوبشان باشند، حماسه ای که جنگیدنش معنای بیشتری از بردها و باخت ها دارد، حماسه ای که در انتهای آخرین سکانسش با سرود پرهیبت شما هرگز تنها قدم نخواهید زد به خاتمه خواهید رسید تا افق تازه ای را به سوی فردا، بر بام بلندترین بلندا، در پرنورترین کرانه ها، بگشاید.

آنها یک ورزشگاه دارند، ما یک خانه داریم. آنها ترانه هایشان را دارند، ما یک سرود داریم. آنها یک سرمربی دارند، ما یک نگهبان داریم. آنها حامیانشان را دارند، ما یک خانواده داریم. ما لیورپول هستیم و این معنای بیشتری می دهد. *جملاتی که در داخل گیومه گذاشته شده است، بخشی از صحبت های یورگن کلوپ در ویدئو کوتاهی که سال گذشته شبکه تلویزیونی لیورپول برای باشگاه ساخت، می باشد.* لیوربرد پرنده ای افسانه ای و اسطوره ای می باشد که جایگاه ویژه ای را در ادبیات، تاریخ و فرهنگ لیورپول دارد.

--

نویسنده: رامتین ایمانی نوبر